به نقل از «ایرنا»

شب عاشورا، شب سرنوشت

تاریخ انتشار: ۵ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۲۷۳۷۸

از سویی میهمانان دعوت شده در محاصره قرار گرفتند و مجبور به استقرار در بیابانی شدند که هدف آنان این محل نبوده است. بیابانی که دست کسی به آنها نرسد و هیچ روستا و آبادی در آن نباشد که اگر اتفاق افتاد، کسی نتواند بدانجا دسترسی داشته باشد، از سوی دیگر، این کاروانی که با خانواده به این منطقه آمده‌اند، به منظور پذیرش دعوت آمده‌اند، نه جنگ و قتال، امام برای نشان دادن مدارک پذیرش دعوت، بار یک شتر دعوت نامه به همراه آورد، حتی امام برای راستی آزمایی نماینده اش را به کوفه فرستاده بود، این مردم ، بعد از نامه های ارسالی و نمایندگان اعزامی همراه با بیعت با امام، یکبار دیگر با مسلم بن عقیل نماینده اعزامی امام بیعت کردند، به اندازه ای از مسلم بن عقیل به عنوان نماینده امام، حمایت کردند که حضرت مسلم، گزارش بیعت این جمعیت را برای امام ارسال داشت، از طرفی امام(ع) با جمعیتی طرف است که هم‌پیمان او بودند و بر اساس پیمانی به سوی آنان آمده است؛ مردمی که بیشترین نامه دعوت را فرستاده بودند و امام (ع) بر اساس کثرت نامه دریافتی از مردم کوفه ، راه خود را انتخاب کرده بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگر هر جمعیتی یک بار بیعت می‌کنند و به آن وفادار می‌مانند، مردم کوفه دو بار با امام حسین فرزند رسول خدا که هرروز به پیامبری اش شهادت می دهند، بیعت کردند.

بار اول وقتی به امام(ع) دعوت‌نامه می‌فرستادند و او را دعوت می‌کردند. محتوای نامه، بیعت با امام(ع) بود و وقتی مسلم بن عقیل به نمایندگی از امام حسین (ع) به کوفه آمد، با او برای امام بیعت کردند.
اما این مردم دو مرتبه بیعت شکستند، یک بار با تنها گذاشتن مسلم بن عقیل که منجر به شهادت مسلم شد. بار دوم هنگامی بود که ابن زیاد از کوفه لشکری به فرماندهی ابن سعد راه انداخت، دعوت‌ کنندگان و بیعت‌کنندگان دیروز، بیعت خود را شکستند و به جای همراهی با امامی که او را دعوت کرده بودند و بیعت کردند، وارد لشکری شدند که با آن لشکر جنگی نابرابر به امام تحمیل شده بود.

این مردم بیعت‌شکن در سرزمینی لشکر کشیدند که مهمانشان بدون امکانات و آمادگی جنگی، به اجبار در آن منطقه مستقر شده بود.

این مردم پیمان شکن و بدعهد، به جای پذیرایی از مهمان خود، لشکری نابرابر که آمار آن را تا ۳۰ هزار نفر نوشته اند ، در مقابل تعداد اندک مهمان آراستند و آماده رزم کردند، دشمن در روز نهم محرم، رسماً اعلام جنگ کرد و امام(ع) یک شب را مهلت گرفته است. از سوی دیگر، لشکر ۳۰ هزار نفره کوفه در برابر لشکر کمتر از ۱۰۰ نفره امام حسین(ع) صف‌آرایی کرده بودند. این بدعهدان برای مهمانان خود از آب هم دریغ کردند و آب را به روی مهمانان بستند، با این عمل غیر انسانی خود، عطش و نبود آب و تحمل سختی تحریم آب، از سوی دشمن، بر اصحاب امام حسین(ع) تحمیل شد.

همه و همه سختی ها در شب عاشورا در سرزمین کربلا بروز کرد، یک طرف بی آبی و عطش، از طرف دیگر محاصره دشمن، از سویی دیگر آماده شدن برای جنگ نابرابری که به آنان تحمیل شده، و از همه مهمتر آماده سازی این اصحاب برای جنگ فردا و اسارت خانواده همراه، امشب فضای ویژه‌ای در سرزمین کربلا پدید آورده است‌.

امام (ع) وقتی از ابن سعد برای شب عاشورا وقت گرفت، فرمود: نماز خواندن و قرائت قرآن را دوست دارم، می‌خواهم در این شب نماز بخوانم و قرآن تلاوت کنم.

امام(ع) علاوه بر عبادت، در شب عاشورا چند کار ویژه انجام داد. در هر فرصتی قرآن می‌خواند و عبادت می‌کرد.

همه اصحاب و یارانش را گرد خود جمع کرد و وقتی همه جمع شدند، چراغ‌ها را خاموش کرد. در تاریکی در جمع همراهان فرمود: بیعتم را از شما برداشتم. فردا جنگ خواهد شد. جنگ با این جماعت قطعی است. هرکسی می‌خواهد صحنه را ترک کند، از تاریکی شب استفاده کرده، از این سرزمین برود. اگر کسی حق الناس به گردن دارد، باز گرداند، اما اگر کسی رفت، از منطقه بیرون برود که فردا صدای هل من ناصر مرا نشنود.

از این که کسی رفت یا نرفت، کمتر نوشته‌اند؛ شاید تعداد محدودی رفته باشند. آنچه مهم است، نقل قول یاران حضرت(ع) است؛ شاید حضرت به یاد لشکر برادرش افتاده باشد که شب، با امام بیعت کردند و آمادگی خود را برای اعزام اعلام داشتند، قرار شده بود، صبح بعد از نماز صبح حرکت کنند، یاران معاویه مطلع شدند، از طرف معاویه مبالغی بین لشکر امام حسن (ع) ، توزیع کردند، صبح هنگام نماز تعداد انگشت شماری آمده اند و امام تنها شد، از فرمانده گرفته تا پایین تر، کار به آنجا کشیده شد که هنگام نماز صبح، نه تنها هیچ یک از لشکر به اردوگاه نیامدند و امام را تنها گذاشتند ، بلکه زمینه را فراهم کردند، تا به امام حمله کردند و سجاده را از زیر پای حضرت کشیدند و خیمه را بردند و بر ران پای حضرت ضربه زدند.

امام حسین (ع) در شب عاشورا یاران خود را امتحان می کند ، یارانی که پس از اطمینان از جنگ و احتمال زیاد شهادت، اعلام می‌کردند که حاضرند صدها و هزاران بار در راه امام حسین(ع) قطعه‌ قطعه شوند و باز زنده گردند و به شهادت برسند.

حضرت اباالفضل العباس سلام الله علیه هم به نمایندگی از بنی‌هاشم، به‌ حضرت اطمینان داد که تا آخرین نفس در راه امام ایستادگی خواهند کرد، امام(ع) وقتی این اخلاص و صفا و یکدلی اصحاب را دید، دعا کرد و فرمود از شما یاران باوفا تر ندیده ام. آن‌وقت جایگاه آنان را در بهشت نشان داد.

نکته دیگری که برای شب عاشورا نوشته‌اند، آمادگی حضرت زینب(س) برای ادامه راه بود. امام(ع) سفارش‌های لازمه را به امام سجاد(ع) و زینب کبری(س) ارائه داد و آنان را برای سختی‌های بعدی آماده کرد. در این سفارش کارها به زینب کبری سپرده شد که با هماهنگی امام سجاد (ع) مراحل اسارت را بگذارنند.

روز عاشورا در یک جنگ نابرابر ، که به شهادت امام(ع) و تمامی یارانش در سرزمین کربلا منجر شد، کوفیان به ظاهر پیروز میدان شدند و به عنوان قوم پیروز به خیمه‌ها حمله کردند و باآتش زدن خیمه‌ها علاوه بر غارت اموال مختصری که بود، با هدف امحای دعوت نامه ها خیمه ها را آتش زدند که در این آتش سوزی همه دعوت‌نامه‌هایی را که برای امام(ع) فرستاده بودند، از بین برود، تا به دست عبیدالله بن زیاد نرسد و نام آنها به عنوان دعوت‌کنندگان فرزند رسول‌الله(ص) مطرح نشود.

دلیل این ادعا این است که دشمن در حمله به خیمه ها که با هدف غارت اموال صورت گرفت و حتی به انگشتر و گوشواره به‌ قیمت بریدن گوش و انگشت رحم نکرده اند ، چگونه از خیمه هایی که در آن زمان از قیمت و ارزش بالایی برخوردار بود ، گذشتند و آنها را به آتش کشیدند، دلیل آتش زدن خیمه ها را می توان، امحای نامه‌هایی هایی دانست که امام هنگام جلوگیری راه برامام توسط لشکر حر بن یزید ریاحی ، امام به آنها اشاره داشت.

عضو هیات علمی دانشگاه علم و فرهنگ

جامعه شهر ۰ نفر کیمیا عبدالله پور برچسب‌ها عاشورای حسینی سوگواری ها امام حسین (ع) مراسم عزاداری

منبع: ایرنا

کلیدواژه: عاشورای حسینی سوگواری ها امام حسین ع مراسم عزاداری عاشورای حسینی سوگواری ها امام حسین ع مراسم عزاداری مسلم بن عقیل بیعت کردند امام حسین دعوت نامه شب عاشورا خیمه ها نامه ها امام ع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۲۷۳۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ساز و کار عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل چگونه است؟

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: جلسه شورای امنیت سازمان ملل در مورد عضویت کامل فلسطین در این سازمان در ۱۵ آوریل برگزار شد. در این جلسه ۱۲ عضو شورا به عضویت فلسطین رای مثبت دادند و این تنها دولت آمریکا بود که با رای منفی خود مانع تصویب قطعنامه عضویت شد. این در حالی است که طبق موازین حقوق بین‌الملل از جمله حق تعیین سرنوشت، فلسطینی‌ها می‌توانند به عنوان یک دولت در جامعه بین‌المللی حضور داشته باشند و از امکانات آن نیز در چارچوب حقوق و تکالیف بین‌المللی دولت‌ها بهره‌مند شوند.

رسمیت حق تعیین سرنوشت فلسطینیان در ترتیبات نهادی بین‌المللی

از دهه ۱۹۷۰ میلادی حق تعیین سرنوشت در زمره قواعد حقوق بشر درآمد و در قلمرو داخلی کشورها نیز در ارزیابی مشروعیت حکومت‌ها بدان استناد می‌شود. حق تعیین سرنوشت عبارت است از حق کلیه مردم برای تعیین آینده سیاسی خود و تعقیب توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آزادانه. تعیین سرنوشت حقی است بنیادین که بدون آن سایر حقوق نمی توانند به طور کامل محقق شوند؛ تعیین سرنوشت فقط یک اصل نیست، بلکه مهمترین حق در حقوق بشر است و پیش شرط برای اعمال همه حقوق و آزادی های فردی است.

این حق در حقوق بین الملل، از جنبه‌های فردی و جمعی برخوردار است. به جنبه فردی در ماده ۲۵ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی اشاره شد و مواد اول و ۵۵ منشور ملل متحد نیز جنبه جمعی این حق را مورد تاکید قرار داده اند. بنابراین آنچه مردم فلسطین را از حق تعیین سرنوشت برخوردار کرده، ملت بودن آنان است.

مردم فلسطین هم تعلق خود را به یک ملت واحد و مستقل باور دارند و هم از ویژگی‌های عینی مشترک مانند تاریخ مشخص در سرزمینی معین با فرهنگی متمایز، حداقل از زمان تجزیه امپراتوری عثمانی برخوردارند. تعلق فلسطینیان به یک ملت واحد در منشور ملی فلسطین به صورت هویت فلسطینی و ملت عرب فلسطین و اینکه آنها شهروندان عربی هستند انعکاس یافته است. تعلق داشتن فلسطینیان به یک ملت مستقل و برخورداری از حق تعیین سرنوشت در میثاق جامعه ملل و قطعنامه‌های مجمع عمومی رسمیت یافته است.

در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه ۱۹۶۷، با ۱۳۸ رای موافق و ۹ رای مخالف فلسطین را به صورت دوفاکتو به منزله کشور به رسمیت شناخت و موقعیت آن را از نهاد ناظر غیرعضو به دولت ناظر غیرعضو تغییر داد. حال آنکه هنوز سرزمین‌های فلسطینی در اشغال نظامی قرار داشتند. در نهایت مجمع عمومی در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی با تصویب قطعنامه‌ای با ۱۸۰ رای موافق حق تشکیل کشور مستقل فلسطینی را به رسمیت شناخت و از همه کشورها خواست به کمک‌های خود برای عملی شدن سریع‌تر حق تعیین سرنوشت این مردم ادامه دهند. در قطعنامه‌ای دیگر نیز در ۱۹ دسامبر همان سال بر حاکمیت دائمی مردم فلسطین بر سرزمین اشغالی فلسطین از جمله بیت‌المقدس شرقی مجددا تاکید نمود.

سابقه پذیرش حق تعیین سرنوشت فلسطین توسط رژیم صهیونیستی

علاوه بر رویه‌های بین‌المللی، رژیم صهیونیستی نیز بارها در موافقت‌نامه‌ها درباره کرانه باختری و نوار غزه، حق مشروع ملت فلسطین در تعیین سرنوشت را پذیرفته است. در سال ۱۹۹۳ پس از به رسمیت شناخته شدن رژیم صهیونیستی توسط یاسر عرفات، نخست وزیر این رژیم نیز ساف را به عنوان نماینده مردم فلسطین به رسمیت شناخت. این موضع تل‌آویو در سال‌های بعد نیز تکرار شد. در سپتامبر ۱۹۹۳ به موجب اعلامیه اصول مربوط به ترتیبات دولت خودگردان موقت، این موجودیت به منزله شورای منتخب مردم فلسطین برای یک دوره گذار پنج ساله در نوار غزه و کرانه باختری ایجاد شد. افزایش صلاحیت‌های دولت خودگردان در موافقت‌نامه‌های بعدی صلح، مانند موافقت‌نامه وای‌ریور در سال ۱۹۹۸ و یادداشت تفاهم شرم‌الشیخ در سال ۱۹۹۹ شخصیت حقوقی بین‌المللی دولت خودگردان را به همراه آورد. تحولات بعدی در فلسطین به ویژه مقاومت مردم در برابر تهاجم رژیم صهیونیستی به نوار غزه نیز موید همین موضوع بود.

فرایند پذیرش عضویت در سازمان ملل

پذیرش در سازمان ملل متحد با توصیه شورای امنیت به مجمع عمومی و تصویب توسط مجمع عمومی صورت می‌گیرد. برای بررسی عضویت اعضای جدید، روش رای‌گیری در شورا به صورت اکثریت کیفی است که این روش باعث شده است تا اعضای دائم عملا از حق وتو برخوردار باشند. بررسی سابقه اعضای دائم شورا نشان می‌دهد که اتحاد جماهیر شوروی ۴۷ بار برای جلوگیری از عضویت ۱۶ کشور، متوسل به حق وتو شد. بر این اساس، در سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۴ سازمان ملل با یک بن بست مواجه بود. این موضوع در دو نوبت از سوی مجمع عمومی در دیوان بین‌المللی دادگستری مطرح شد. در دومین نظر مشورتی در مارس ۱۹۵۰ آمده است که مجمع عمومی نمی‌تواند دولتی را به عضویت بپذیرد مگر این که شورای امنیت درخواست عضویت آن دولت را پذیرفته باشد.

حمایت از رژیم صهیونیستی؛ اصلی‌ترین منفعت آمریکا

در این بین اصلی‌ترین منفعت سیاست خارجی آمریکا در دوره کنونی، حمایت همه‌جانبه از رژیم اشغالگر و بی‌توجهی به خواسته‌های فلسطینیان است. بعد از وتوی قطعنامه عضویت فلسطین، رابرت وود معاون نماینده دائم آمریکا در سازمان ملل گفت: «ایالات متحده همچنان از راه‌حل دو دولتی به شدت حمایت می‌کند. این رای مخالفت با حق تشکیل کشور فلسطین را نشان نمی‌دهد، بلکه اذعانی است به این که این امر تنها از طریق مذاکرات مستقیم بین طرفین حاصل خواهد شد.» معنای دیگر این گذاره این است که فلسطینیان چه برای تشکیل دولت و چه برای عضویت در سازمان ملل باید شروط واشنگتن و تل‌آویو را بپذیرند. اگر بپذیریم که راه‌حل دو دولتی در سال ۱۹۷۴ توسط سازمان ملل ارائه شد و دولت‌های مختلف آمریکا نیز در مقاطع گوناگون آن را پذیرفته‌اند، اقدام آمریکا در وتوی عضویت کامل فلسطین چیزی جز یک اقدام سیاسی از جایگاه قدرت بزرگ نیست که هدف آن پذیرش شروطی است که آمریکا در معامله قرن مطرح کرد اعم از:

حاکمیت اسرائیل در ۳۰ درصد کرانه باختری از جمله رود اردن

خلع سلاح نوار غزه

الزام فلسطینیان به شناسایی رژیم صهیونیستی به عنوان دولت یهود

شهرک‌های صهیونیستی جزو خاک رژیم اشغالگر محسوب می‌شوند

کنترل امنیتی بخش اعظمی از کرانه باختری و گذرگاه‌ها توسط نیروهای رژیم صهیونیستی

فلسطینیان حق داشتن ارتش را ندارند

لغو تمام محدودیت‌های صهیونیستی در آینده و ...

نتیجه

فرایند تشکیل دولت مستقل فلسطین تاکنون تحولات مختلفی را پشت سر گذاشته؛ از جمله اینکه مجمع عمومی سازمان ملل به صورت دوفاکتو تشکیل دولت فلسطین را تایید کرده است. اولویت شورای امنیت و لزوم گذر از فرایند تصویب این شورا، به سدی محکم برای عضویت کامل دولت فلسطینی در سازمان ملل تبدیل شده است. سال‌هاست که شورای امنیت بیش از یک نهاد حقوقی، نهاد سیاسی محسوب می‌شود که مبنای عمل آن منافع اعضای دائم است. سازوکار داخلی شورا نیز که بر مبنای اکثریت کیفی است، آن را به ابزاری در میان ابزارهای متعدد آمریکا برای حمایت از منافع رژیم صهیونیستی تبدیل کرده است.

سجاد مرادی کلارده، پژوهشگر روابط بین‌الملل

کد خبر 6084211